همچو آن خرگوش کو بر شیر زد

روح او کی بود اندر خورد قد

شیر می گفت از سر تیزی و خشم

کز ره گوشم عدو بر بست چشم

مکرهای جبریانم بسته کرد

تیغ چوبینشان تنم را خسته کرد

زین سپس من نشنوم آن دمدمه

بانگ دیوانست و غولان آن همه

بر دران ای دل تو ایشان را مه ایست

پوستشان برکن کشان جز پوست نیست

پوست چه بود گفته های رنگ رنگ

چون زره بر آب کش نبود درنگ

این سخن چون پوست و معنی مغز دان

این سخن چون نقش و معنی همچو جان

پوست باشد مغز بد را عیب پوش

مغز نیکو را ز غیرت غیب پوش

چون قلم از باد بد دفتر ز آب

هرچه بنویسی فنا گردد شتاب

نقش آبست ار وفا جویی از آن

باز گردی دستهای خود گزان

باد در مردم هوا و آرزوست

چون هوا بگذاشتی پیغام هوست

خوش بود پیغامهای کردگار

کو ز سر تا پای باشد پایدار

خطبهٔ شاهان بگردد و آن کیا

جز کیا و خطبه های انبیا

زانک بوش پادشاهان از هواست

بارنامهٔ انبیا از کبریاست

از درمها نام شاهان برکنند

نام احمد تا ابد بر می زنند

نام احمد نام جملهٔ انبیاست

چونک صد آمد نود هم پیش ماست